Vetmia – Migjeni

Vetmia

Më plak mërzitja
që vetmia më sjell;
përbuzja, urrejtja
të gjith sendet m’i mbështjell
që kam shumë anmiq
të liq
në këto sende pa shpirt,
Nuk flasin.

As sy s’kanë.
Po mue më bahet
se aty janë
vetëm që të më plasin
zemrën.

Së paku, të më shajnë:
I mallkuem!
Së paku, të më tallin:
I uruem!
Së paku, të më këndojnë:
-I yni zot!
Ose të më thonë:
– Jeton kot!

Të flasin, të flasin se fjalë due
në kët vetmi me ndigjue.
Ose të më tregojnë historinë
e tyne, autobiografinë:
ndoshta ty do gjej gjasim
me jetën teme pa tingllim
që në vetmi po e kaloj –
dhe s’po dij a rroj e s’rroj.

Sendet heshtin. – sa të pamëshirë!
Më bajnë dhe mue të hesht me pahirë,
pse gojë s’kanë
dhe nuk flasin,
aty janë
vetëm të më plasin
zemrën teme që po vuen
dhe në mërzi vetveten ruen.

– Millosh Gjergj Nikolla (Migjeni)

______________________

Millosh Gjergj Nikolla – ‘Migjeni’ (Shkodër, 13 tetor 1911 – Torre Pellice, 26 gusht 1938) ishte poet, përkthyes, shkrimtar, mësues dhe një prej përfaqësueve më të shquar të letërsisë realiste shqiptare.