fbpx
Lidhu me ne

Çkemi! Çfarë po kërkoni?

Aktualitet

Rrëfenjë për Urën e Hoshtevës – nga Altin Kaso

Kishte dy dimra që ustallarët kishin ngritur çadrat buzë lumit, te lëndina nën lisa e gorrica. Thonë që i kishte zgjedhur e dërguar vetë pashai i Janinës. Të tjerë thonë se vinin nga larg, shumë larg. Bile thonë se ustabashi vinte që nga Konstandinopoja.

Për dy behare rresht u skalitën gurët. Duhet të ishin nga më të zgjedhurit. Vetë ustabashi i kontrollonte një e nga një. Bile thonë se Pilua kishte nxjerrë edhe qoshe nga shtëpitë e i kishte çuar për t’i vënë në këmbë të Urës.

Pashkën e shkuar asnjë nuk i leu shtëpitë, gëlqerja duhej për Urën.

Duhet të ketë qenë Prill, ose fillim vere. U hap lajmi se Ura e Madhe kishte mbaruar dhe se mbi të mund të kalonin 40 mushka e pela të ngarkuara njëherësh, dhe ajo i mbante. U çkulën gjithë zagoritët, i madh e i vogël, ishin e nga s’ishin për të parë e provuar vetë. U poqën mishra, u ngritën dollira, u thanë fjalët e Ungjillit. Fëmijët vraponin sa nga njëra anë në tjetrën, pleqtë mbështesnin duart në këmbët e Urës dhe mbanin vesh:
– Nuk dridhet, mban, është e fortë. Ta gëzojnë nipër e mbesa. Të bredhurit thanë se Urë të tillë nuk ka as në Janinë e as në Kavallë. Bekim nga Perëndia.

Dhe kaluan dimra e behare, shumë ujë e kucure shkuan ndënë Urë. Kaluan mbi të nuse e dhëndurë, dasmorë e ushtarë, të gjallë e të vdekur. Dëgjohen akoma trokëllimat e karvanëve.

Dhe ishte fund Janari, ose fillim Shkurti. Lisat janë tharë, edhe gorricat. Pleqtë e asokohe nuk janë më, as fëmijët. Janë nip-stërnipërit e tyre. Kush larg e kush afër.

U dha gjëma:
– Ura mbaroi, na la!
– Si? Vdiq?!
– Po. Kishte kohë që lëngonte … e mori lumi.

Thonë se dhe vetë pashai kur e mori vesh, u pikëllua pa masë. Bile edhe haremi është në zi … për tre ditë.

E megjithatë, Ura nuk është më! E mori Dheu, në gji të vet. Ne nuk e deshëm!
Në Mort nuk u pa njeri. Vetëm era dhe acari. Të dyzetat nuk dihet. Thonë se dhe nuk bëhen se të moçmit nuk rrojnë më. Janë me Urën, bashkë!
Dheu i lehtë.

Ura e Hoshtevës, e ndërtuar në fillim të viteve 1800, ishte nje perlë e trashëgimisë tonë kulturore. E shpallur Monument Kulture i kategorisë së parë, ura tërhiqte turistë e vizitorë, të huaj e shqiptarë, të cilët mahniteshin nga bukuria e rrallë e këtij monumenti, të vendosur në mes të maleve dhe mes natyrës së paprekur të Zagorisë.

Ura 200 vjeçare, e cila i shpëtoi luftrave e fuqisë së natytës, nuk arriti ti shpëtonte rrënimit moral të institucioneve shtetërore e lokale, të cilat nuk arritën të kryenin detyrën për të cilën paguhen nga taksapaguesit shqiptarë.

Pesë vite më parë urës nuk u arrit ti vihej një gur nën vete, që të qëndronte kryelartë edhe 200 vite të tjerë.
Sot i është vënë një gur sipër! Guri i harresës!

1 Koment

1 Koment

  1. Sotir

    2 Prill, 2023 at 8:50 pm

    Kjo Mirela Kumbaro eshte e pa fytyre komplet

Leave a Reply

Adresa juaj email s’do të bëhet publike. Fushat e domosdoshme janë shënuar me një *

Keshilla per blerjet tuaja
Keshilla per blerjet tuaja

Shkrime të ngjashme

Aktualitet

Rrjeti i ri i ujësjellësit është një investim i shumëpritur prej banorëve të Libohovës. Rrjeti i vjetër 50 vjeçar ishte i degraduar dhe problematikat...

Aktualitet

Gara zgjedhore e 14 majit rezultoi të ishte një betejë e pabarabartë, në të cilën pushteti politik u përpoq me një sërë mënyrash që...

Aktualitet

Nevojat e qytetarëve për shërbime janë të shumta dhe të përditshme. Bashkia është institucioni që duhet të jetë afër qytetarëve dhe tu shërbejë atyre...

Aktualitet

Nga raporti “Qeverisja Vendore në Shqipëri”, hartuar nga Instituti i Bashkive të Shqipërisë, rezulton se Bashkia Libohovë në vitin 2022 e ka rritur totalin...

Personazh

Në një garë vrapimi të distancave të gjata, të zhvilluar në Spanjë në dhjetor 2012, keniani Abel Mutai ishte vetëm disa metra larg vijës...